Lata 20-te XXw. to okres szybkiej rozbudowy sieci tramwajowej w Warszawie, a co za tym idzie - znacznego przyrostu liczby pasażerów. Wywołało to potrzebę zakupu nowych wagonów tramwajowych. W 1921r. w firmie Gostyński w Warszawie zamówiono 22 wagony doczepne. W latach 1922-1923 producent dostarczył 20 (spośród zamówionych pierwotnie 22) wagonów (później oznaczonych jako typ P7), które otrzymały numery taborowe 1081-1100.
Wagony miały pudło o konstrukcji całkowicie drewnianej (tak szkielet pudła jak poszycie ścian i dach), dach latarniowy, 6 okien bocznych oraz otwarte pomosty, wyposażone były w ławki drewniane umieszczone wzdłuż okien.
W latach 1936-1939 skreœlono wagon o nr tab. 1084 (prawdopodobnie po wypadku). II wojna światowa przyniosła duże straty w ilostanie typu P7 - odbudowano tylko jeden wagon o nr tab. 1089 (wagon był uruchomiony jako jeden z pierwszych po zakończeniu wojny). Wagon ten, odbudowany na rozstaw 1524 mm, początkowo stacjonował na zajezdni Wola, od 1948 na zajezdni Praga, został skreślony w latach 1949-1950.